In Memoriam

Op 25 juni 2004 is er een einde gekomen aan haar leven dat zo vreugdevol begon in Amsterdam, bijna vijftig jaar geleden.

Lineke groeide op als een vrolijk kind, een ijverige tiener, die hield van lichamelijke en geestelijke inspanning. Na enkele verhuizingen vond ze haar rustpunt in Leeuwarden, waar ze in 1971 Jaap ontmoette, die ze overigens al snel volgde naar Groningen. Ze genoot van de opleiding tot histopathologisch analiste en daarna het werk op het Laboratorium voor Histologie van de RuG waar ze veel creativiteit in kwijt kon en grote zelfstandigheid verdiende in de immunologische research. Mede uit praktische overwegingen werd er al in 1975 getrouwd en volgden een aantal redelijk onbezorgde jaren waarin ze energiek naast werk en huishouding actief kon sporten en zingen.

In 1983 openbaarden zich echter de eerste duidelijke symptomen van wat later een progressieve vorm van Multiple Sclerose bleek te zijn, wat al spoedig verder werken en sporten onmogelijk maakte. Een reeds lang gekoesterde wens werd gelukkig in 1986 nog wel in vervulling gebracht: een mooie dochter, waarvan ze zielsveel heeft gehouden en die ze zo graag nog verder had zien opgroeien. Elsbeth was het mooiste wat haar in haar leven is overkomen en die ze ondanks alle moeilijkheden een goede en warme thuisbasis en opvoeding heeft kunnen meegeven.

Jaap heeft ze gevolgd in zijn onrustige ambities in 1974 naar Groningen, in 1987 naar Sneek en in 1995 weer terug naar Groningen. Dat is niet altijd makkelijk geweest, maar door haar opgeruimde karakter is het toch goed verlopen en ondanks de toenemende beperkingen wist ze het gezin met toenemende hulp draaiende te houden.

Vooral in het begin heeft ze veel pogingen ondernomen om de voortschrijdende MS af te remmen, echter met weinig resultaat. Vanaf het begin heeft ze zich ook gerealiseerd dat de toenemende afhankelijkheid voor haar een probleem zou worden waar ze steeds moeilijker mee zou kunnen leven. Al heel vroeg heeft ze voor zichzelf grenzen aangegeven, maar deze ook meerdere malen verlegd.

In de loop van 2003 begon ze echter door voortschrijdende fysieke beperkingen de controle te verliezen, hoewel ze cognitief en mentaal sterk bleef en de regie nog strak in handen leek te hebben. De energie vloeide echter langzaam weg, de afhankelijkheid werd te groot en ontluistering dreigde. Op haar eigen wijze heeft ze toen de regie over het einde van haar leven ook ter hand genomen. Samen met Jaap, Elsbeth en enkele naasten heeft ze zich voorbereid op een ongelooflijk moeilijk afscheid, dat echter getuige haar muziekkeuze geen echt afscheid hoeft te zijn. Ze is gegaan in de overtuiging dat u haar keuze kunt respecteren en in de hoop dat u de woorden van Phil Collins misschien eens in de praktijk wilt brengen:

Look through my eyes……………

 Een laatste roos bloeide,
omdat zij daartoe nog zes blaadjes had.

 Die zaten samen, bol en bloot
en van de koude donkerrood. 

De platte bladeren der platanen
hingen reeds neer om los te gaan

en gingen los, en zwierden neer.
Ook reeds in zonnig windstil weer.

Neer ook moesten na een poos
twee blaadjes van de late roos.

Zo bloeide zij geluidloos door.
Daar had zij nog vier blaadjes voor.

Zo gestorven als maar kon
stond hoog, diep gras nog in de zon.

Toen knakte het en raakte langzaam
de aarde aan als met een wing.

De roos raakte tegelijkertijd
twee blaadjes, een, twee blaadjes kwijt.

Ze lagen plotseling gezond
maar dood beneden op de grond.

De dagen werden kort, vergeeld.
Slechts in de huizen werd gespeeld.

De roos, nu bijna menselijk oud,
bloeide nog. maar innig koud.

Twee vlerkjes rood en een buikje groen
daar kon zij het blijkbaar ook mee doen.

De sneeuw viel. In de verte snel;
vlakbij zweefde hij evenwel.

De roos ook sneeuwde levensgroot
met haar twee blaadjes. Eén,Twee,Rood.

Ach dacht zij, nu heb ik dus niets.
Toen bloeide zij maar zonder iets.

Leo Vroman

Helemaal zonder blaadjes viel me zwaar,
dat lukte niet meer na zoveel jaar.

Lineke

Haar graf op de Selwerderhof (8.2.5) op 1 juli 2004

Kerkblad juli

                                   
                 In deze dienst is Lineke herdacht

De grafsteen is geplaatst op 15 december 2004

Dankbetuiging

De Selwerderhof in de herfst 2005

Haar graf op de Selwerderhof op 4 oktober 2005

Deze spreuk vond ik op de USA cemetary in Normandie

Noordpolderzijl
een goede plaats voor overdenking